ÖZET

Amaç:

Gebelik sonlandırması kararı alınan olguların endikasyonu ve dağılımı ile bu işlemin üçüncü trimestere kadar gecikme nedenleri

Yöntem:

2002 -2006 yılları arasında hastane konseyinde görüşülen olguların retrospektif çalışması. Olgular, (erken sonlandırma [<23.gebelik haftası] ve geç sonlandırma [≥23.gebelik haftası] olmak üzere iki grupta değerlendirildi. Gebelik sonlandırması uygulanan gebelerin tümü, etkilenmiş sistemin patolojisi ve koryonisiteye göre sınıflandırılmıştır. Üçüncü trimesterde sonlandırmaya neden olan gecikmeler dört grupta incelenmiştir.

Bulgular:

Bu beş yıllık dönemde 1.449 komplike gebelik değerlendirildi ve 713 olguya sonlandırma seçeneği sunuldu. 677 olgunun (%94.95) 412’ sine (%60.09) ve 265’ ine (%39.91) sırasıyla, erken ve geç sonlandırma uygulanmıştır. En sık görülen endikasyonlar santral sinir sistemi anomalileri (%57.7), kromozom anomalileri (%11.7) ve ürogenital anomalilerdi (%8.4). Gebelik sonlandırmasında gecikmelere yol açan en sık neden, ultrasonografi taramasındaki yetersizlik (%65.6) olarak değerlendirilmiştir.

Sonuç:

Etkilenmiş gebeliklerden korunmanın en önemli adımı, fetal anomaliler açısından sistematik taramadır. Gebelik sonlandırması açısından ailelere verilen bilgi önemli olup, sonlandırma kararında pek çok etken rol almaktadır.